ကျွန်မ နိုင်ငံခြားပြန်
-------------------------
ကျွန်မရဲ့ မောင်နှမ၊ ဆွေမျိုးသားချင်း၊ သူငယ်ချင်းတချို့က နိုင်ငံခြားပြန်ဆိုရင် ဘာမဆို လုပ်တတ်တယ်၊ ဘာမဆိုသိတယ်လို့ ထင်နေကြတဲ့လူတွေပါ။ ကျွန်မက တစ်ခုခုကို မသိဘူး၊ မလုပ်တတ်ဘူး၊ မလုပ်ရဲဘူးဆိုတိုင်း "နိုင်ငံခြားပြန်ဖြစ်ပြီး ဒါလေးတောင်မတတ်ဘူးလား၊ မသိဘူးလား"လို့ ကျွန်မကို သူတို့အမြဲပြောတတ်တယ်။ သူတို့အသိ၊ သူတို့အမြင်မှာ နိုင်ငံခြားပြန်ဆိုတာ ဥုံဖွဆရာတွေလို အရာရာကို သိနားလည်သူလို့ ထင်နေကြတယ်။
ဥပမာ-- ကျွန်မရန်ကုန်ရောက်တုန်း လမ်းမဖြတ်ကူးရဲဘူး၊ ဘတ်စ်ကားမစီးရဲဘူး ဆိုပါစို့။ "နိုင်ငံခြားပြန်ဖြစ်ပြီး ဒီလမ်းလေးတောင် မကူးရဲဘူးလား" လို့ သူတို့ပြောကြတယ်။
အဲဒီအခါ ကျွန်မက "ကျွန်မနေခဲ့ဖူးတဲ့ နိုင်ငံခြားမှာ ကားတွေကို ဒီမှာလို စည်းမဲ့ကမ်းမဲ့ မမောင်းကြဘူး၊ လူတွေက လူကူးမျဉ်းကြားရောက်ရင် ကားတွေကို အရှိန်လျော့မောင်းကြတယ်။ မီးပွိုင့်မရှိတဲ့ လူကူးမျဉ်းကြားဆိုရင်လည်း ကားတွေရပ်ပေးပြီး လူတွေကို အရင်ကူးစေတယ်။ ဒီမှာလို သေသွားမယ်၊ ဘာမယ်နဲ့ မအော်ကြဘူး။ လမ်းကူးဖို့ရပ်နေတဲ့လူတွေကို အပြုံးနဲ့လက်ပြပြီး အရင်ကူးစေတယ်။
ဘတ်စ်ကားစီးတဲ့အခါမှာလည်း ကိုယ်ဆင်းမယ့်မှတ်တိုင်ရောက်ရင်
ခေါင်းလောင်းလေးတီးပြီး နောက်ပေါက်ကနေ အေးအေးဆေးဆေး ဆင်းရုံပဲ။ ဘတ်စ်ကားတစ်စီးလုံးမှာ ဒါရိုင်ဘာတစ်ယောက်ပဲပါတယ်။ အတက်မှာရှေ့ပေါက်ကတက်မယ်၊ အဆင်းမှာ နောက်ပေါက်ကဆင်းမယ်။ အေးအေးဆေးဆေးပဲ။ ဒီမှာလို အတက်မှာတွဲခေါ် အဆင်းမှာ ဆောင့်တွန်းဆင်းခိုင်းပြီး အော်ငေါက်ဆဲဆိုမယ့် စပယ်ယာမရှိဘူး။
တစ်နေရာနဲ့တစ်နေရာ သွားရင်လည်း ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်မှာရေးကပ်ထားတဲ့
လမ်းညွှန်မြေပုံကိုကြည့်ပြီး ကိုယ်ဘယ်ဘတ်စ်ကားစီးရမယ်ဆိုတာကို အလွယ်တကူသိနိုင်တယ်။ ဘယ်နံပါတ်ဘတ်စ်ကားက ဘယ်ကိုရောက်တယ်ဆိုပြီး ရောင်စုံတွေနဲ့ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း
ရေးပြထားတယ်။ ဂိတ်ကို ဘတ်စ်ကားရောက်တဲ့အချိန်မှ ဖြည်းဖြည်းဆင်းလို့ရတယ်။ ဒီမှာလို ရပ်ချင်တဲ့နေရာရပ်၊ သူ့ကား ငါ့ကားအပြိုင်မမောင်းကြဘူး။
ဒီမှာက လမ်းဘေးမှာစိုက်ထားတဲ့ "မနှစ်က စည်းကမ်းမဲ့လမ်းကူးမှုကြောင့် လူ(xx) သေဆုံးသည်"ဆိုတဲ့ ဆိုင်းပုဒ်ကိုတောင် သနားတယ်။ မျဉ်းကြားက ကူးရင်လည်း ကံမကောင်းရင် အတိုက်ခံရမှာပဲ။ နိုင်ငံခြားပြန်ဆိုတိုင်း ဘာမဆို လုပ်ရဲတယ်၊ သိတယ်လို့မထင်နဲ့" လို့ ပြောမိတတ်တယ်။
နိုင်ငံခြားပြန်ဆိုသလိုပဲ နိုင်ငံခြားကပြန်လာစသူတချို့မှာ နိုင်ငံခြားက အကျင့်ကောင်းတချို့ ပါလာတတ်တယ်။ ဥပမာ-- တစ်ခုခုစားပြီး အမှိုက်ကို အမှိုက်ပုံးမတွေ့မချင်း မပစ်တတ်တဲ့အကျင့်၊ အဲဒီလို ကျွန်မလည်းပြန်လာစမှာ အမှိုက်ကို လက်ထဲချွေးစိုတဲ့အထိ ကိုင်ထားတတ်တယ်။ ဒါကို တချို့တွေက "အိုး.. အ,လိုက်တာ။ အပင်ပန်းခံပြီး ကိုင်ထားသေးတယ်။ အခု ဒီလမ်းကိုကြည့် အမှိုက်တွေချည်းပဲ။ အမှိုက်ကိုင်ထားတဲ့ နင့်လက်တောင့်သာသွားမယ်။ အမှိုက်ပုံးတော့ တွေ့မှာမဟုတ်ဘူး။ အိမ်ကိုသာ ယူပြန်သွားတော့။ နိုင်ငံခြားပြန်ဖြစ်ပြီး ဒီလောက် အ,ရသလား" ဆိုတာမျိုးတွေ ဖြစ်လာတယ်။
တကယ်တော့ ကျွန်မနေခဲ့ဖူးတဲ့နိုင်ငံခြားက လူတိုင်းလည်း စည်းကမ်းရှိကြတာမဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် အများအားဖြင့် အမှိုက်ဆိုရင် အမှိုက်ပုံးထဲပစ်ထည့်ရမယ် ဆိုတာကိုတော့သိကြတယ်။ အမှိုက်တွေ အလွယ်တကူပစ်နိုင်အောင်လည်း လမ်းဘေးဝဲယာတစ်လျှောက်မှာ အမှိုက်ပုံးတွေထားပေးထားတယ်။ အထူးသဖြင့် လူစည်ကားတဲ့နေရာ၊ ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်တွေမှာ အမှိုက်ပုံးရှိတယ်။ လူတွေကို အကျင့်ကောင်းတစ်ခုကူးစက်ဖို့ ခဲယဉ်းပေမယ့် အကျင့်ဆိုးကတော့ အလွယ်တကူ ကူးစက်လွယ်ပါတယ်။ နိုင်ငံခြားပြန်ပြီး ၂နှစ်၊ ၃နှစ်အတွင်းမှာ အဲဒီအကျင့်ဆိုးက သင်စရာမလိုဘဲ အလိုလိုတတ်လာပါတယ်။ ဒါဟာ နေထိုင်မှုပတ်ဝန်းကျင်အရ ဖြစ်လိမ့်မယ်။
ဘဏ်ဆိုရင် တန်းစီ၊ ဈေးဝယ်ရင် တန်းစီ၊ လူအများနဲ့လုပ်တဲ့အလုပ်မှန်သမျှ တန်းစီတာဟာ နိုင်ငံခြား (နိုင်ငံတချို့)မှာ ကြီးပြင်းလာသူတွေအတွက် သင်စရာမလိုတဲ့ အကျင့်ကောင်းလေးပါ။ နိုင်ငံခြားရောက်စက ကြားဖြတ်တတ်တဲ့အကျင့်၊ တိုးတဲ့အကျင့်တွေ ကျွန်မမှာရှိခဲ့တယ်။ အဲဒီလိုကြားဖြတ်တဲ့အခါ လူတွေက ကျွန်မကို ဘာလို့ကြားဖြတ်တာလဲလို့ ရန်မရှာဘူး။ ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ သနားစရာသတ္တဝါအဖြစ် ကြည့်နေတတ်တယ်။ အော်.. ဘယ်ဂြိုလ်ကလဲပေါ့....
မြန်မာပြည်ကိုရောက်တော့ တစ်ခုခုဆိုရင် အလိုလိုနေရင်း တန်းစီတတ်တဲ့အကျင့်က ပါလာပါတယ်။ အဲဒီအခါ ကျွန်မကတန်းစီရပ်တယ်။ လူတွေက ကျွန်မကို တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် တိုးတက်ကုန်တယ်။ ဒါနဲ့ ခရီးကမတွင်တော့ဘူး။ အလုပ်မပြီးတော့ဘူး။ အဲဒီအခါ သူငယ်ချင်းတချို့က "ရှေ့မတိုးဘဲ တန်းစီနေရင်နေ့ကူးသွားမယ်။ နိုင်ငံခြားပြန်ဖြစ်ပြီး ဒါလေးတောင် မသိဘူးလား" လို့ အပြစ်ဆိုကြတယ်။ နောက်တော့ ဒီပတ်ဝန်းကျင်မှာ နေသားကျသွားတော့လည်း ချွေးတလုံးလုံးနဲ့ လူအများနဲ့အပြိုင် ကျွန်မတိုးဝှေ့တတ်လာခဲ့တယ်။ မတိုးရင် အလုပ်မပြီးတော့ဘူးလေ...
နိုင်ငံခြားပြန်စ မြန်မာပြည်မှာအင်တာနက်သုံးတော့ ဂျီမေးလ်ကိုတောင် ကျွန်မ မဖွင့်တတ်ခဲ့ဘူး။ ဆိုက်တွေကိုကျော်ခွဝင်ဖို့က ပိုဆိုးပါတယ်။ ဆိုင်မှာထိုင်ပြီး ဘေးလူကိုမေးလိုက်၊ ဆိုင်ဝန်ထမ်းကိုမေးလိုက်နဲ့ အချိန်တော်တော်ကြာဝင်မရခဲ့ဘူး။ အရင်က ဘယ်လိုကျော်ခွဝင်ရသလဲလို့ လူတွေမေးတိုင်း ကျွန်မနေတဲ့နိုင်ငံက အင်တာနက်တွေ ကျော်ခွစရာမလိုလို့ မကျော်ခွတတ်ဘူးလို့ဖြေတဲ့အခါ ကြီးကျယ်တယ်လို့ အထင်ခံရတယ်။ ကျော်ခွမှရတဲ့နေရာကိုရောက်လာတော့ ကျော်ခွဖို့ဆိုက်တွေမေးတိုင်း "နိုင်ငံခြားပြန်ဖြစ်ပြီး ဒါလေးတောင် မသိဘူးလား" လို့ဆိုကြတယ်။
တကယ်တော့ နိုင်ငံခြားပြန်ဆိုတိုင်း အရာရာကို သိတတ်နားလည်ကြတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်မလို ထုံအ,အလူက ပိုတောင်ဆိုးပါသေးတယ်။ ဒါကြောင့် ဟိုဟာမသိဘူး၊ ဒီဟာမလုပ်ရဲဘူးလို့ ကျွန်မဆိုတဲ့အခါတိုင်း "နိုင်ငံခြားပြန်ဖြစ်ပြီး ဒါလောက်တောင် မသိဘူးလား" လို့ နိုင်ငံခြားပြန်....နိုင်ငံခြားပြန်နဲ့ အပြစ်မဆိုပါနဲ့။ နိုင်ငံခြားပြန်ဖြစ်ပြီး ဘာမှမသိနားမလည်တဲ့အခါ ဒီနိုင်ငံခြားပြန်ကျွန်မတစ်ယောက် သေသင့်တယ်လို့ပဲ မှတ်ယူပေးကြပါ။

